خبرگزاری خانه ملت

شاید حرف زدن از ورزش و ورزشگاه و اختصاص بودجه برای ورزش و... در استانی که هنوز برای تأمین بودجه آب آشامیدنی خود، با مشکل روبه‌رو است، کار بیهوده‌ای به نظر برسد، اما گناه ورزشکاران و ورزش دوستان بختیاری چیست که باید به جرم کمبود امکانات ورزشی استان خود، با حسرت فراوان شاهد افتخارآفرینی‌ها و قهرمانی‌های استان‌های همسایه خود باشند؟

با این حساب، ورزش را هم به دیگر محرومیت‌های استان چهارمحال و بختیاری اضافه کنید (هرچند از طویل شدن این لیست، هنوز که نتیجه‌ای عاید نشده)، اما با این تفاوت که در این حوزه، همت بلند مردان و زنان سرزمین بختیاری، باعث شده تا هندبال، بسکتبال، دوومیدانی، پرتاب دیسک و رشته‌هایی دیگر، نام این استان را در حافظه ثبت افتخارات ملی و قاره‌ای خود، بگنجاند.

صنایع بزرگ استان‌های همسایه باید در ورزش استان سرمایه‌گذاری کنند

«سیروس برنا بلداجی»، نماینده مردم بروجن در گفت و گو با زردکوه، ارتفاع استان چهارمحال و بختیاری از سطح دریا و تغییراتی در متابولیسم درونی و سیستم هوازی ورزشکاران را عامل موفقیت ورزشکاران این استان در رشته‌های ورزشی هوازی، مثل شنا، هندبال، دوومیدانی و... می‌داند و از برادران صمیمی و آقای مرادی، قهرمانان رشته‌های پرتاب دیسک و دوی نیمه استقامت، به عنوان نمونه‌ای از این قهرمانان نام می‌برد.

او همچنین شرایط چهارفصل استان و وجود مناطق بکری مثل منطقه چغاخور را - بنابر اذعان مدیران ارشد باشگاه‌های مهم کشور که اخیراً از این منطقه بازدید نمودند- از جمله شرایط مناسب استان برای میزبانی اردوهای تیم‌های ملی در رشته‌های مختلف قلمداد می‌کند.  «برنا» همچنین اعلام می‌کند که باشگاه فرهنگی ورزشی سپاهان، مطالعات خود را جهت تأسیس کمپ استعدادیابی در منطقه مزبور آغاز نموده است.

او همچنین محرومیت ورزشی استان را در ادامه محرومیت‌های آن در حوزه‌های دیگر، نیازمند توجه ویژه مسئولان می‌داند تا برای توزیع عادلانه و متوازن اعتبارات ورزشی صنایع بزرگ مستقر در جوار منطقه، مانند مجتمع فولاد مبارکه، کارخانه ذوب‌آهن اصفهان، سیمان سپاهان، سیمان استان چهارمحال و بختیاری و... تلاش کنند.

نماینده بروجن به ضرورت جلب مشارکت بخش خصوصی از طریق انگیزه‌بخشی به آنان به عنوان اسپانسر ورزشی اشاره می‌کند و می‌گوید: «علاوه بر اینها، برای کشف استعدادها و معرفی آنان به باشگاه‌ها و مربیان بزرگ نیز باید اقداماتی صورت گیرد.»

یک سالن ورزشی برای 30، 40هزار نفر؟

«عبدالمحمد بابااحمدی میلانی»، نماینده لردگان با بیان اینکه در حوزه انتخابیه وی، در زمینه ورزش خیلی کار نشده، می‌گوید: «برای ساخت ورزشگاه فوتبال یا مجتمع‌های ورزشی در شهر لردگان، اخیراً یک برنامه‌ریزی‌هایی شده که چند مجموعه در حال برنامه‌ریزی یا در دست احداث هستند.»

اما او امکانات موجود در بخش‌های دیگر شهرستان را بسیار ناکافی می‌شمارد و می‌افزاید: «در بخش‌های ما که 30 تا 40 هزار نفر جمعیت دارد، نهایتاً یک سالن ورزشی وجود دارد که بسیار ناکافی است.»

نماینده لردگان، جوانان این شهرستان را در رشته‌های کشتی، کونگ فو و فوتبال، سرآمد ورزشکاران استان ارزیابی می‌کند، اما ضمن تقدیر از روحیه ورزشی آنان، تصدیق می‌کند که در حیطه ورزش نسبت به آنان بی‌مهری شده و اضافه می‌کند: «تا حل نسبی مشکلات ورزشی استان، خیلی فاصله داریم.»

قهرمان داریم، اما باز هم امکانات نداریم

 «نورالله حیدری دستنایی»، نماینده مردم اردل، فارسان، کیار و کوهرنگ، افتخارات استان چهارمحال و بختیاری در ورزش را چنین برمی‌شمارد: «در ورزش‌های فردی، قهرمان آسیا در پرتاب دیسک و نایب قهرمان آسیا در رشته دوومیدانی، از استان ما هستند. در ورزش‌های گروهی هم در هندبال و بسکتبال در سطح ملی قهرمان داشته‌ایم. در ورزش‌های رزمی در رده سنی نوجوانان و جوانان رتبه‌های خوبی کسب کرده‌ایم.» او یکی از مشکلات مهم برای توسعه ورزش در استان را وضعیت جغرافیایی و آب و هوایی استان می‌داند و اظهار می‌کند: «این مشکل را داریم که در طول سال، وقت برای انجام این ورزش‌ها کم است. ضمن اینکه محرومیت ما در همه حوزه‌ها، به ورزش هم راه یافته است.»

 «حیدری» می‌افزاید: «در همین رشته‌هایی هم که قهرمان و مقام داریم، باز هم کمبود امکانات داریم و امکانات نبوده که باعث کسب این موقعیت‌ها و مقام‌ها شده، بلکه فداکاری و تلاش و کوشش فردی بوده است.»

این نماینده امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری ورزش در استان خود را نه تنها از سطح مطلوب، بلکه از سطح استان‌های دیگر هم خیلی پایین‌تر می‌داند و گرچه از برخی اقدامات در حال انجام برای توسعه ورزش نام می‌برد، اما اذعان می‌کند که ساخت چند مجموعه ورزشی، برای این استان بسیار ناکافی است.

25 تا 50 سانتیمتر فضای ورزشی به ازای هر نفر!

«نصرالله ترابی قهفرخی»، نماینده مردم شهرکرد، استان چهارمحال و بختیاری را به رغم امکانات محدودش، در رشته‌های مختلف، صاحب ورزشکاران مطرحی می‌داند، اما از کمبود امکانات و اسپانسر گله‌مند است و می‌گوید: «استان‌هایی که کارخانجات و صنایع بزرگ دارند، به راحتی تیم‌های مختلف را حمایت می‌کنند اما در استان ما، خیلی وقت‌ها مربیان و دست‌اندرکاران، از حقوق خود می‌گذرند تا بتوانند از ورزشکاران حمایت کنند.» او تعداد شرکت‌های دولتی استان را هم محدود ارزیابی می‌کند که البته همان‌ها هم حمایت چندانی از ورزش استان نمی‌کنند. به گفته این نماینده، «آنچه انجام می‌شود، حاصل خون دل بچه‌های محلی و مسئولان تربیت بدنی است.»  «ترابی» منطقه کوهرنگ را به دلیل وجود یخچال‌های طبیعی، دارای پتانسیل‌هایی برای اسکی یا قایقرانی روی موج‌های وحشی رودخانه زاینده‌رود (رفتینگ) می‌بیند، اما باز هم کمبود امکانات را مورد اشاره قرار می‌دهد و می‌گوید: «از لحاظ امکانات، چه نرم‌افزاری و چه سخت‌افزاری، در وضعیت خوبی نیستیم.»

نماینده شهرکرد می‌افزاید: «در سطح استان، سالن‌های ورزشی زیاد ساخته شده، اما هنوز به نرم‌های پیش‌بینی شده در برنامه‌های توسعه که قرار بود به ازای هر نفر، یک تا دو متر فضای ورزشی باشد، نرسیده‌ایم و این مقدار، بین 25 تا 50 سانتیمتر است!»

نمی‌دانیم حق داریم به بهانه محرومیت‌های حوزه‌های دیگر، ورزش، فرهنگ و سایر حوزه‌های مشابه را محروم بگذاریم یا خیر، اما توجیه محرومیت و کمبود امکانات ورزشی به بهانه محرومیت در حوزه‌های اساسی‌تر، فقط عذر بدتر از گناه است و نباید به جرم مشکلات آب و گاز و سد و جاده و... یک حوزه را تا این حد مغفول گذاشت، آن هم در همسایگی استانی مثل اصفهان که بودجه و امکانات ورزشی از سر تا پایش بالا می‌رود. شاید اگر همسایگان چهارمحال هم کمی دست و دلبازتر بودند، امروز باشگاه‌هایی مثل سپاهان و فولاد و... را در لردگان و بروجن و شهرکرد و کوهرنگ و... هم داشتیم.