خبرگزاری خانه ملت

آنچه موجب می‌شود معتقد باشیم استان مازندران از جایگاه واقعی‌اش در زمینه ورزش و امکانات ورزشی فاصله زیادی دارد، دو ویژگی این استان است؛ در وهله اول وجود استعدادهای فراوان ورزشی در این استان به طوری که مازندران همواره حرف اول را در برخی رشته‌های ورزشی نظیر کشتی و وزنه برداری می‌زند.

از سوی دیگر همواره استانی ویژه در دیگر ورزش‌ها بوده است. به طور مثال درمورد فوتبال، معمولاً هر سال به طور متوسط تا هشتاد فوتبالیست در لیگ‌های حرفه‌ای و یک کشور توپ می‌زنند. با نگاهی به ملی‌پوشان دیگر رشته‌های ورزشی هم می‌توانید ورزشکاران مازندرانی را در میان آنها ببینید. از سوی دیگر امکانات آب و هوایی زمینه لازم را برای امکاناتی چون چمن ورزشی فراهم کرده است.

با این وجود، استان نه تنها تیمی در لیگ حرفه‌ای کشور ندارد که زمین چمن مناسب و حتی سالن‌های مطلوب و کافی برای دیگر ورزش‌ها هم نداریم. بر اساس اصل 48 قانون اساسی، توزیع سرمایه و منابع باید بر اساس نیاز و استعداد صورت بگیرد. با توجه به ظرفیت‌های ورزشی که در مازندران وجود دارد، این مسئله در مورد استان اتفاق نیفتاده است و امکانات ورزشی ما در حد استعداد ورزشی استان نیست.

از سوی دیگر با توجه به صنعتی نبودن استان مازندران و 25 سال ممنوعیت صنعت در استان حمایت صنایع نیز از ورزش عملاً وجود ندارد. این مسئله موجب شده است ورزش مازندران به‌ویژه در فوتبال به نسبت بسیار از استان‌ها عقب نگه داشته شود، به طوری که تیم‌هایی مانند شموشک و نساجی مازندران با سال‌ها حضور در لیگ یک فوتبال کشور، اکنون به دلیل حمایت نشدن جایگاه واقعی خود را از دست داده اند.

در چند سال اخیر البته برای ایجاد فضاهای ورزشی تلاش‌های بسیاری شده است، به طوری که می‌توان گفت امکانات ورزشی در این مدت تا پنجاه درصد رشد کرده است، اما این رشد به نسبت کشور بسیار پایین است و ما همچنان ضعف‌های فراوانی در حوزه امکانات ورزشی داریم و در صورتی که توازن و تعادل در توزیع درآمدها رعایت نشود، نمی‌توان به آینده ورزش استان چندان خوش‌بین بود.