خبرگزاری خانه ملت

 بحث تحریم ایران موضوع تازه‌ای نیست و از زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران همواره وجود داشته و مردم به خوبی با این واژه آشنا هستند. ما به هر حال می‌دانیم که این تحریم‌ها تأثیر اقتصادی بسیاری دارند و بار فراوانی بر کشور وارد می‌کنند. اما از دیگر سو دانستن این مسئله که دلیل این تحریم‌ها چیست و دامنه آنها چقدر است نیز اهمیت ویژه‌ای دارد.

به هر روی ما می‌توانیم شیوه‌ای دوگانه در برابر این تحریم‌ها اتخاذ کنیم. راه اول تسلیم شدن در برابر کشورهایی است که اقتصاد دست آنهاست و قدرت نظامی و اقتصادی محسوب می‌شوند. راه دوم هم این است که پایداری کنیم و به باورهای خودمان احترام بگذاریم.

در صورت انتخاب شیوه اول باید این نکته را بدانیم که تجربه دیگر کشورها نشان داده آنچه کشورهای استعمارگر می‌خواهند، محدود نیست و در صورت هر قدم عقب‌نشینی، آنها نیز یک قدم به جلو می‌آیند. یعنی هر چه ما به عقب برویم، مطالبات و خواسته‌های آنها افزایش پیدا می‌کند. اگر ما یک پا پس بکشیم، آنها دو پا پیش می‌گذارند. در نتیجه اگر استقلال می‌خواهیم، باید شیوه دیگری را اتخاذ کنیم، زیرا به اعتقاد من اگر ما کوتاه بیاییم، خواسته‌های آنها کاهش نمی‌یابد و روز به روز بیشتر می‌شود.

اما شیوه دوم، پایداری است. این پایداری هم دو اثر خواهد داشت؛ در وهله اول، سازندگی است که می‌تواند زمینه‌های لازم را برای خودباوری و اتکا به نیروهای داخلی فراهم کند. اما مسئله دوم بالا رفتن و افزایش هزینه‌هاست. به هر حال قدر مسلم تحریم سختی‌ها و مشکلاتی هم دارد که تحمل و بردباری مردم را می‌طلبد، اما دانستن این مسئله که کشور به سمت استقلال و خودکفایی حرکت می‌کند، همچنین باورها و ارزش‌های مورد نظر همه مردم حفظ می‌شود، می‌تواند راهی برای تحمل‌پذیری این شرایط و مقاومت در برابر تهدیدهای دشمنان خارجی این کشور و  مردم باشد.