خبرگزاری خانه ملت

 عبدالعزیز جمشید زهی نماینده مردم سراوان درباره تصمیم هایی که مجلس در حوزه سلامت گرفته اند با هفته نامه مندیل به گفت وگو پرداخته است:

نماینده سراوان می‌گوید: «وزارتخانه بهداشت و درمان می‌تواند بدون جانبداری از نیروهایش به امور شاکیان رسیدگی کند. این در حالی است که در تمامی سال‌های گذشته در آمار‌ها محکومیت پزشکی دیده نشده است. به این ترتیب شکایت از وزارت بهداشت و در مان را باید به وزارت بهداشت و در مان برد؟» اما گویی شکایت قاضی را باید به خود قاضی ببری و بعد منتظر رأی موافق او هم باشی! گفت‌وگویی با عبدالعزیز جمشید زهی نماینده سراوان.

طبق آنچه که در ماده 40 در برنامه پنجم در مجلس به تصویب رسید مسئولیت نظارت، سیاستگذاری و اجرا به عهده وزارت بهداشت است. آیا این وزارتخانه می‌تواند از جانبداری به دور باشد و بهتر نیست نظارت بر عهده سازمان دیگری باشد؟ اگر قرار است در بروز اتفاقی مردم شکایت را به همان وزارتخانه ببرند آیا به نتیجه‌ای که می‌خواهند می‌رسند؟

البته ما در یک حکومت اسلامی زندگی می‌کنیم حکومتی که حضرت علی با زره‌اش که در دست یک نصرانی بود به محکمه رفت، چون حضرت علی(ع) شاهدی نداشت قاضی به مسیحی رأی داد.

البته این شرایط ایده‌آل است و مردم امیدوارند کار قضاوت در همه وزارتخانه‌ها این طور باشد اما اگریک سازمان یا یک وزارتخانه بیطرف قضاوت کند شاید دقیق‌تر باشد؟

یک وزارتخانه برای جانبداری از کارمند تابعش، خودش را بدنام نمی‌کند و من مطمئن هستم که قضاوت، نظارت و رسیدگی در این وزارتخانه به درستی انجام خواهد شد. این وزارتخانه برای نظارت و رسیدگی به زیردستانش قابلیت بیشتری نسبت به دیگر سازمان‌ها یا وزارتخانه‌ها دارد و به نظر من بهترین برنامه‌ریز‌ها و اظهارنظرکنندگان برای یک سازمان یا وزارتخانه‌، همان وزارتخانه است چون کسی که از خارج از این وزارتخانه می‌آید به هر حال به حیطه پزشکی وارد نیست.

به نظر من در سیاستگذاری و نظارت، وزارت بهداشت و درمان بهترین گزینه است. دیگر سازمان‌ها یا وزارتخانه‌ها در توانشان نیست که این کار را انجام دهند. این وزارتخانه بهترین متولی این کار است و در نظارت چه کسی متخصص‌تر از گروه و تیم بهداشت است. آنها در اجرا هم می‌توانند توانمندتر باشند. ما در بخش بیمه‌های درمانی هم مشکل داریم، پزشکان انتقاد دارند که پول در دست وزارت رفاه است و آنها به وزارت بهداشت نمی‌دهند و باعث نارضایتی‌شان می‌شود. ما سازمان بازرسی را به عنوان ناظر داریم و آنها می‌توانند نظارت کنند. مسئولین هم بابت کاری که انجام می‌دهند باید پاسخگو باشند. ممکن است وزارتخانه از نیرویش حمایت کند اما ما وجدان نظارت بر درمان را در وزارتخانه داریم.

در بخش بیمه‌های درمانی چطور؟

به نظر من این بخش هم باید زیر نظر همین وزارتخانه باشد و در همین صورت است که می‌تواند رضایت مطلوب را در بین ارائه‌دهندگان یعنی پزشکان داشته باشد.

در این صورت گیرندگان خدمات درمانی شکایت را به وزارت بهداشت و درمان می‌برند و نتیجه هم می‌گیرند و آیا واقعاً بیمه‌شدگان می‌توانند با خیال راحت از بیمه‌های درمانی استفاده کنند و سهمی را که استحقاقش را دارند دریافت کنند؟

ما امیدواریم که چنین اتفاقی بیفتد و مشکلات بیمه‌شوندگان هم حل شود.

شما در حوزه انتخابیه‌تان با نبود پزشک مواجهید، وزارتخانه برای مردم سراوان که به پزشک دسترسی ندارند چه تلاش‌هایی کرده است؟

بله. در حوزه انتخابیه من بعضی از مراکز پزشک ندارند و گاهی تعطیل می‌شوند.

آیا شما در طول این مدت توانسته‌اید این مسئله را پیگیری کنید، مدت‌هاست که در مصاحبه‌های‌تان از کمبود پزشک شکایت دارید؟

من مشکل و کوتاهی را از مسئولان بهداشت سراوان نمی‌دانم. به نظر من سوء‌مدیریت‌ها در استان است. از رئیس دانشگاه زاهدان گرفته تا رئیس مرکز بهداشت استان.

آنها نگران نظارت وزارتخانه نیستند؟

آنها توانایی جذب پزشک را ندارند و نمی‌توانند رضایت پزشکان را جلب کنند.

دانشگاه که فراخوان می‌زند و حقوق هم که اعلام می‌شود. چه مشکلی در جذب پزشک وجود دارد؟

بله آنها این اطلاع‌رسانی را می‌کنند. حقوق هم که اعلام می‌شود و حقوق خوبی هم برای مناطق محروم و دورافتاده‌ای مثل منطقه ما در نظر گرفته شده است.

پس گره اصلی کجاست؟

باید فعالیتشان را بیشتر کنند. تبلیغات بیشتری داشته باشند، فقط اعلام استخدام پزشک نمی‌تواند کافی باشد. آنها فراخوان می‌دهند و می‌گویند اطلاع‌رسانی کرده‌ایم که این فقط رفع تکلیف است.

چه کار دیگری باید انجام دهند؟ اگر کسی به دنبال کار و حقوق خوب باشد و آگهی استخدام را دنبال می‌‌کند.

مسئله اینجاست که با پزشکان تعامل نمی‌کنند اگر هم این آگهی، پزشکان را جذب کند در ادامه این کار رضایت پزشکان جلب نمی‌شود. آنها با پزشکان همکاری و همیاری نمی‌کنند.

عدم سرویس‌دهی و خدمات، در ادامه کار پزشکان را با مشکل مواجه می‌کند؟

خیر، ما در زمانی در منطقه فعالیت می‌کردیم که بدترین شرایط را داشتیم و توسعه‌ای در منطقه آغاز نشده بود. جاده‌ها بسیار صعب‌العبور بودند. همه‌جا برق یا آب نداشت. به خودروی مناسبی هم دسترسی نداشتیم اما حالا بهترین خودروها و امکانات را داریم و جاده‌ها بهتر شده‌اند.