خبرگزاری خانه ملت

 انسان در عصری زندگی می‌کند که حوزه دخالتش در نظام طبیعی جهان به شدت گسترش یافته است، اما به همین اندازه نیز نگرانی بشر از تغییر و تحولات و بحران‌های ناشی از دخالت خویش در تغییر طبیعت و محیط زیست افزایش یافته است.

آنچه باعث خوشبینی است این است که در جامعه علمی امروز ضرورت حفظ و حراست محیط زیست به خوبی درک شده و می‌شود اما آنچه باعث تاسف است اینکه بسیاری از قدرتمندان و صاحبان صنعت و تکنولوژی جهان و آنانی که آلودگی چرخ‌های بزرگ صنعتشان جهان را به این روز انداخته است هرچند از حفظ محیط زیست، جلوگیری از گرم شدن زمین، کاهش گازهای گلخانه‌ای و شعارهایی از این دست سخن به میان می‌آورند اما واقعاً به تعهدات خود درخصوص حفاظت از محیط زیست بشر عمل نمی‌کنند.

باید توجه داشت آلودگی‌های زیست‌محیطی و بحران‌های ناشی از آن به هیچ وجه در چارچوب‌های قراردادی مرزهای کشورها محصور نمی‌شوند و هر بحران زیست‌محیطی ولو در درون مرزهای یک کشور یا منطقه بروز و ظهور یابد خواه‌ناخواه گریبان ابنای بشر در سراسر دنیا را خواهد گرفت.

در خاورمیانه به طور مشخص بحران خشکی و بیابان‌زایی و عوارض ناشی از آن یکی از مهم‌ترین تهدیدهای زیست‌محیطی رو به گسترش است که برای آن می‌بایست به دنبال راهکار منطقه‌ای و جهانی بود.

در سال‌های اخیر بحران گرد و غبار ناشی از گسترش شن‌های روان در عراق و عربستان بخش‌هایی از کشورمان از جمله استان ایلام را با مشکل مواجه کرده است. این مشکل تا حدی است که برخی ساکنان این مناطق را به مهاجرت ترغیب کرده است.

نگاه بخشی و استانی به این معضل همان اندازه اشتباه است که نگاه ملی به مسائل زیست‌محیطی. به عبارت دیگر برای حل این معضل می‌بایست از همه ظرفیت‌های بین‌المللی، منطقه‌ای و ملی استفاده نمود، دستگاه دیپلماسی ما و نهاد متولی محیط زیست به طور فعال باید در راه حل این معضل قدم بردارند.

گوشزد کردن تعهد اشغالگران عراق و دولت قانونی این کشور و پیگیری تعهدات بین‌المللی آنان و تلاش برای معرفی این معضل به عنوان یک معضل بین‌المللی و بحران زیست‌محیطی و تحریک سازمان‌های جهانی به اقدام مناسب می‌تواند بخشی از برنامه دستگاه دیپلماسی و تبلیغی کشورمان باشد.

همچنین گسترش تفاهمنامه‌های زیست‌محیطی با کشورهای منطقه برای جلوگیری از بیابان‌زایی و کاهش مناطق بیابانی از دیگر راهکارهای مقابله با این بحران است.