خبرگزاری خانه ملت

به گزارش  خبرگزاری خانه ملت؛ مصطفی طاهری نماینده مردم زنجان و طارم و عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی در توئیتی نوشت:‏

جلّاسان گردگو

واژه‌های طبّاخ، قصّاب و خبّاز را شنیده‌اید، کسانی هم هستند که بر وزن همین مشاغل می‌توان آن‌ها را «جلّاس» نامید. این‌ آدم‌ها کارشان این است که از این جلسه به آن جلسه در حرکت هستند. «جلّاس» یعنی «بسیار نشیننده در جلسه است، بسیار جلوس‌کننده»

خصیصه بارز دستگاه اداری این مملکت انبوه جلسات است و «جلّاسان» بوروکرات‌هایی هستند که در هر روز چندین جلسه شرکت می‌کنند. تقصیر خودشان نیست،ساختار است که آن‌ها را صبح تا شب دور میزهایی می‌نشاند تا فرسوده‌شان کند، تا فرصت نکنند چیزی بخوانند، فکر کنند و به کار و بارشان برسند.

«جلّاسی» بیماری نظام اداری‌ است. نظام اداری به دلیل ابهام در وظایف،کمبود دانشی که به مدیران جرأت تصمیم‌گیری بدهد، فقدان شفافیتی که اطلاعات را با سرعت و دقت به گردش درآورد و لازم نباشد در جلسه اطلاعات را رد و بدل کرد، به تدریج هر تصمیمی را مؤکول به جلسه می‌کند.

 نظام اداری «جلّاس‌پرور» به این حد نیز قناعت نمی‌کند.کثیری از «جلّاسان» به تدریج خود را به خلقی دیگر نیز می‌آرایند و آن «گردگویی» است. «گردگو» کسی است که ماهرانه درباره هر مسأله مهمی چنان سخن می‌گوید که نه سیخ بسوزد نه کباب.

«گردگو» می‌تواند چنان سخن بگوید که دل همه را به دست آورد،سخنش هیچ گوشه‌ای ندارد و رئیس فعلی و رؤسای محتمل آتی را خرسند می‌سازد. گردگو می‌تواند چنان سخن بگوید که هیچ مسئولیتی را متوجه اظهارنظرش نسازد.

«گردگویان» طائفه‌ای هستند که جز در مواردی که ناچار شوند،پای هیچ اظهارنظری را امضا نمی‌کنند تا مبادا امروز و فردایی گریبانش را بگیرند.این جماعت از مکتوب کردن بیزارند و ترجیح می‌دهند صدای‌شان در کنار صداهای همگان قرار گیرد و همواره مسئولیت تصمیم‌ها میان همگان تقسیم شود.

‏دیوار حاشا برای «جلّاسان گردگو» بلند است.

«گردگویی» مهارتی است برای گفتن سخنانی که آن‌قدر گرد هستند که در هر زمینی می‌توان آن‌ها را غلطاند، و به هر زمان و مکانی می‌توان آن‌ها را قل داد. گوی گرد را از هر زاویه که نگاه کنید، فرقی نمی‌کند، جهت خاصی ندارد.

«جلّاسان گردگو» محصول نظام اداری‌ای هستند که بر سنت شفاهی بنا شده و گزارش کارشناسی مکتوب و امضاشده در آن جایگاهی ندارد. نظامی که در غوغای آمارهای متناقض همواره می‌توان هر اظهارنظری را توجیه کرد.اکثریت آدم‌ها در چنین سیستمی آخر و عاقبت حرفه‌ای‌شان «جلّاسی» و «گردگویی» است.

 ‏حرفه‌ای که در آن می‌آموزند چگونه سی سال بمانند و کسی را نرنجانند؛ روی حرفی نایستند،مسئولیت هیچ مخاطره حرفه‌ای را نپذیرند. «جلّاسی» و«گردگویی» بسیار به هم مرتبط هستند، زیرا گردگویان بسیاری را دیده‌اید که چون جلسه تمام می‌شود و بیرون از اتاق جلسه، ایستاده در کنار شما سخن می‌گویند.

حرف‌هایی می‌گویند که از خود می‌پرسید چرا این‌ها را همان‌جا داخل جلسه نگفت؟ گویی وقتی می‌نشینند و آن‌گاه که ایستاده‌اند، متفاوت‌اند. گردگویی در این نظام اداری،راهی برای ماندن است.جلّاسان گردگو خود می‌مانند،بی هیچ صراحتی، سی سال یا بیشتر، اما سرمایه‌های بسیاری را به فنا می‌برند.

‏پیشنهاد:

  از برگزاری جلسات بدون دستور جلسه خودداری کنید.

 فقط کسانی را در جلسه دعوت کنید که از سویی برای موضوع جلسه مفید هستند و از سوی دیگر با صراحت نظر خود را بیان می کنند حتی اگر نظرشان بر خلاف نظر شما باشد.

 از طولانی نمودن جلسات خودداری کنید.

‏در پایان مطلب،بخشی از فرمان حضرت امام علی علیه السلام خطاب به مالک اشتر که مرتبط با مطلب فوق است را تقدیم می کنم ، حضرت می فرمایند:

مشاوران و کارگزاران خود را از کسانی برگزین که در حق‌گویی ( هر چند برای تو تلخ باشد ) صراحت بیشتری داشته باشند.